Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Ολική επαναφορά

Ένας παγωμένος καφές στο χέρι, σταυροπόδι, κοιτώντας τα κλαριά του αγαπημένου μου δέντρου να ταλαντώνονται. Αυτή τη στιγμή της απόλυτης likeabossότητας την περίμενα μήνες τώρα, ανάμεσα σε πύργους βιβλίων και λεπτά κάγκελα σπιράλ τετραδίων. Εντάξει, δε θα γκρινιάξω τώρα για την ταλαιπωρία. Μερικοί θα έδιναν πολλά για να περνάνε τέτοιου είδους ταλαιπωρία. Για την ακρίβεια, οι πανελλήνιες είναι σα μια σοκολάτα με σταφίδες, όταν δε σ' αρέσουν οι σταφίδες. Όπως και να έχει, συμφέρει πια να κοιτάξω το μέλλον.

Και κάπως έτσι θέλησα να ξαναγυρίσω στα παλιά μου λημέρια, να γράψω και πάλι εδώ. Πριν τρομάξεις, αγαπητέ παλιέ αναγνώστη μου, δε θα ακολουθήσω αυτό το ημερολογιακό ξενέρωτο ύφος στις επόμενες αναρτήσεις.

Πρώτα απ όλα όμως, σε μια τελευταία ματιά στα περασμένα (όχι ακριβώς τελευταία,γιατί σε ένα μήνα βγαίνουν τα αποτελέσματα), θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους και όσα με βοήθησαν με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, όσο περπατούσα στο πανελλήνιο τούνελ. Τους γονείς μου, τον αδελφό μου, τους λοιπούς συγγενείς, τους φίλους μου, τους καθηγητές μου, την παλιοπαρέα από το διαδίκτυο, το δάσος του Αμαζονίου, την εταιρία που παράγει στυλό bic και τους ιδιοκτήτες των ambient ραδιοφωνικών σταθμών με τη χαλαρωτική μουσική τους. Αν ξέχασα κανέναν, να με συγχωρήσει.

Αυτά. Κι έτσι αρχίζει μια νέα σειρά γελοίων αναρτήσεων, μέσα σε κάποιες μέρες που μας θέλουν σοβαρούς. Όχι, εμείς θα γελάσουμε. Δε θα κάνουμε τη χάρη σε κανέναν να το στερηθούμε (κι) αυτό. Εκτός αν δε σας αρέσει το χιούμορ μου, οπότε πάω πάσο. Μην ξεχνάτε:                                                 
''Όταν η ζωή γελά με μας, ας γελάσουμε κι εμείς με αυτήν!''

Update: Είχα ξεχάσει πόσο πολύ μ αρέσει να γράφω! Κατηραμένη έκθεση!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου