Μια φορα κι εναν καιρο, σε ενα ξεχασμενο δασος,υπηρχε ενα μακρινο χωριουδακι.Εκει, ζουσαν κατι μικροσκοπικα πλασματακια, που τα λεγανε στρουμφ. Αλλα εμας τι μας νοιαζει;Μπορει να καηκανε και στις περσινες πυρκαγιες. Μαζι με το δασος και τον απαισιο δρακουμελ. Σημερα θα πουμε ενα αλλο παραμυθι, βγαλμενο απο τη ζωη.
Μια αλλη φορα και εναν αλλο καιρο, λοιπον, ηταν μια οικογενεια, που ζουσε ευτυχισμενη σε ενα μικρο αλλα γραφικο σπιτακι. Γυρω γυρω πρασινο, στη μεση το ευηλιο παραθαλασσιο σπιτακι. Να ναι καλα η μανα, δεν τους ελειπε τιποτα.
Ωσπου, μια μερα ο συζυγος αποδειχτηκε κακος ανθρωπος, μπλεγμενος σε σκανδαλα, ενω κουβαλουσε στην πλατη του κληρονομικα χρεη. Απελπισμενη η γυναικα, χωρισε, αλλα τα χρεη τωρα βαραιναν αυτη, αφου ο πρωην,πια, συζυγος ειχε φροντισει να τις τα μεταφερει.
Και τοτε, εμφανιστηκε στη ζωη της συζυγου ενας αντρας διαφορετικος. Φαινοταν καλος ανθρωπος, σαν να μην μπορουσε να πειραξει μυγα. Ελληνοαμερικανος. Εδειχνε γεναιοδωρος και προνοητικος. Μουστακαλης. Την επεισε πως μπορουσε να την βοηθησει. Τελικα τον παντρευτηκε.
«Money υπαρχουν», ελεγε και ξαναλεγε, «θα το πληρωσουμε, θα λυθει το problem του γρουσουζη του πρωην σου».
Μα ο νεος συζυγος, ηταν αεργος. Δεν το ειχε πει στη γυναικα του. Ξαφνικα, ολα αλλαξαν. Οι τραπεζες τους κυνηγουσαν, τα χρεη μεγαλωναν, τα παιδια πεινουσαν και το χαμστερ ψοφησε.
«Εχω μια idea», ειπε ο συζυγος ενω ετρωγαν ιμαμ μπαιλντι, «but θελω να με εμπιστευτειτε»
«Χαχαχαχαχα», εκανε η συζυγος, «χαχαχαχα»
«Στις χηνες μου, δεν με νοιαζει, i dont care, θα την εφαρμοσω τη idea μου. Θα παρω δανειο.
Απο καλη τραπεζα, απο ευρωπαικη.»
Μα το δανειο ηταν μεγαλο. Και για να το ξεπληρωσουν, εκαναν τρομερη οικονομια. Πλεον τις κυριακες ετρωγαν φακες. Συντομα, για να ανταπεξελθουν στην πληρωμη του δανειου, πηραν νεο δανειο. Και εντελως αναπαντεχα, βρεθηκαν να μην μπορουν να πληρωσουν το δανειο που πηραν για να πληρωσουν τα δανειο, το οποιο πηραν για να πληρωσουν το δανειο για την αποπληρωμη αρχικου δανειου.
... Τελικα, ο συζυγος πηρε δραστικα μετρα. Πουλησε τα επιπλα, πουλησε το σπιτι, πουλησε τα δεντρα,το κινητο του, πουλησε και το μικροτερο παιδι. Και καπως ετσι, ανακουφισμενος πια, εκατσε μεσα στο χαρτοκουτο του και ειπε στη γυναικα του:
«Ειδες τελικα; σε εβγαλα απο την κριση»
«Γιωργο, μηπως, λεω μηπως, να δουλευαμε για να ξεχρεωναμε; Ξερεις, οπως κανουν στο εξωτερικο»
«Development, που λενε στο Αμερικα.»
Κοιταξε τη γυναικα του στα ματια.
Ευχαριστω τον Αλεξανδρο, απο τον οποιο ειδα τα βιντεα με την κοτα, και εναν κυριο στο ανεμολογιο, απο τον οποιο πηρα την ιδεα για την ολη αναρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφή